Dit weekend de nieuwe Quentin Tarantino in de bioscoop gezien:
Once upon a time in Hollywood.

Met mijn broer en twee maten.

Eerst afhalen bij mijn favoriete Surinamer.
Cola en chips erbij.

We gingen er eens goed voor zitten.

Vanaf minuut 1 zat ik in het verhaal.
160 minuten lang meegezogen in het Hollywood van 1969.

Wat maakt Tarantino-films nou zo gers én zo bijzonder succesvol?

Nou..

Alles klopt, ieder detail.

De auto’s (toen waren ze nog mooi).
De zonnebrillen.
De muziek.
De grappen (hippies in de maling nemen).
De spijkerbroeken.
De blikjes bier.
De neonverlichting.

Tarantino maakte tot dusver negen films over een periode van 25 jaar.

Hij neemt de tijd voor kwaliteit.

Neem de tijd voor je klanten.
Kleed de set goed aan.
Zorg dat bij jou alles klopt.

En vertrouw erop dat de klant zijn best doet.

Voor zijn doelen.
Voor de film van zijn leven.
Hartelijke groet,

Maarten Onderdelinden

Zoon Moos zegt het nogal stellig:
Hazelnoten.
Hazelnoten.
Hazelnoten.

We zoeken samen hazelnoten.

Hij op zijn stepfiets.
Ik met de benenwagen.

Op zoek naar hazelnoten.

Om te kraken.

Wij kraken ze.
Ik dus vooral.

Kraken.
Met zijn houten hamer.
Op een boomstronk.

Ik leg het Moos uit:

Eerst zachtjes tikken.
Niet te zacht.
Maar ook niet te hard.

Te zacht dan breken ze niet.
Te hard en ze gaan kapot.

Wel stevig en beslist.
Dan komt de noot uit zijn jasje.

Net als met het coachen van mensen.

Teveel steunen en zij blijven in hun oude jasje zitten.
Te fel prikkelen en je breekt hun oude jasje te snel af.

Dan gaan er dingen kapot.

Rustig beginnen.
Stapje voor stapje.

Wat je daarbij ontzettend gaat helpen is mijn cadeau.

Een artikel over mijn nr 1. coaching gereedschap. Reflectief luisteren.
Download hier de pdf!

Past dit voorzichtig toe.
Niet te hard.
Niet te zacht.

Wel stevig en beslist.

Hartelijke groet van mijn tuin,

Maarten Onderdelinden

Zondag was ik op Zuid.
Enigszins gehaast.
Want ik had nogal een strak schema.

Koffie en ontbijt.
Huiswerk met zoon Jan.
Werken.
Eieren eten.
Voetballen.
Risotto eten.
Toen naar Zuid met de Metro.

Naar het Afrikaanderplein in de Afrikaanderwijk.
Een befaamde wijk in Rotterdam.
Een slechte wijk.

Een wijk waar de allerarmsten van oudsher hun eerste plek in de stad kregen.
Eerst waren dit de boeren uit Brabant, later de Chinezen, de Kaapverdianen, nog weer later Turken en Marokkanen.
Goedkope woningen, dicht op elkaar.
Vanuit daar: hard werken en naar een betere buurt.

Op het Afrikaanderplein was er een muziekfestival.
Wow Pow muziekfestival.

Wow Pow is een fantastische muziekstudio.
Menig artiest heeft daar een plaat opgenomen.
Veelal hip-hop artiesten.

Vanaf 1991 houd ik van Hip-Hop.
Toen nog alleen geliefd in de underground.
Inmiddels een mega-industrie.
In deze commerciële, auto-tune industrie is Zwangere Guy een buitenbeentje.

Hij is zo dik dat ie zwanger lijkt.
Hij werkt als dakdekker.
Hij heeft een waanzinnige toetsenist.
Een strakke deejay.
En een slechte jeugd.
En daar is hij open over.

Oh ja, hij kan ook nog verschrikkelijk goed rappen.
Anders ging ik er natuurlijk niet heen.

Zwangere Guy.
Een bijzondere naam voor een bijzondere man.
Een rapper.
Van Brussel.
Een echt mens.
Schijt aan de massa.
Op een mooie manier onafhankelijk.

Er was een waanzinnige sfeer op het Afrikaanderplein.
Het is aardig opgeknapt.
Ik voelde mij er lekker.

Muziek en echtheid verbroederd.

Mentaliseren leert je stil te staan bij je eigen gedachten, gevoelens en die van anderen.

Je ontwikkelt meer lef om jezelf uit te spreken.
Tijdens gesprekken.
Tijdens trainingen.

Als mens.

Fijn weekend

Maarten

Onlangs zat ik bij “Heilige Boontjes”.

Een koffietent maar dan anders.
Eerlijke koffie.
Door ex-gedetineerden geserveerd.

Toffe plek.
Prima koffie.
Uitstekend initiatief.
Niet lullen en klagen maar bakkies schenken.
Of een latte macchiato (dat bestellen mensen).

Ondergetekende nam een verse gemberthee,
De schaamte ben ik inmiddels te boven.

In de zaak zaten twee studenten van rond de studentenleeftijd.
Met studentenharen en studentenverhalen.

Van de Erasmus Universiteit.
Dat is een goeie hoor.
Internationaal enzo.

De masters in de dop wachten op een afspraak.

De afspraak komt binnen.
Student 1 begint te praten.
Over een onderzoek dat zij doen.
Naar de veiligheid in Rotterdam.

Mijn oren spitsen zich.
Die to-do lijst kan wel even wachten.

De geïnterviewde is Wilco Berenschot.
Wijkagent in Rotterdam-West.
Althans, dat was hij.
Wilco is namelijk sinds 1 oktober de eerste wijkagentexpert in Nederland.

Wilco vertelt in onvervalst Rotterdams over zijn werk in de wijk.

Wilco startte in 2007 tijdens de crisis als wijkagent.
Waar de buurt vooral bezig was, was of er wel genoeg te eten op tafel kwam.
Daar moest Wilco de veiligheid in de buurt vergroten.
Met minimale middelen welteverstaan, want crisis.

Het eerste idee dat hij in praktijk bracht was de mobiele wijktafel.
Wilco: “Via Twitter kreeg ik een klaptafeltje met twee stoeltjes dat ik bij -6 op het Mathenesserplein neerzette, dit was een goede plek voor korte interviews met de burger over veiligheid.”

Wilco praat door, over de pop-up politieposten die hij bedacht.
Waar bureaus moesten sluiten, ging Wilco op zoek naar alternatieve locaties.
Lege panden van de woningbouw, een stichting naast de moskee.
Wilco regelde het en de korpsleiding ging akkoord.

Zelf zegt hij hierover: “Je moet steeds verkassen, anders krijg je telkens dezelfde notoire klagers”.

En -mijn persoonlijke favoriet- zijn “agent bijt hond”
Spontaan aanbellen bij mensen in de buurt en daar zijn lunch eten.

Het interview gaat verder, vooral over veiligheid.

Zo zijn er 30 whatsappgroepen in Rotterdam-West, waar hij allemaal in zit.
Burgers appen elkaar bij onraad, overlast, katten, honden en brandende autolichten.
Over de sociale cohesie die hierdoor versterkt.
Dat burgers samen op overlastgevers afstappen.

Ik deed wat research naar Wilco.

In meer dan 100 steden wordt inmiddels een combi van zijn wijktafel, lunch en pop-up gebruikt.

Het is een beweging geworden.
Verbinding tussen politie en burger.

Wilco kleurt graag een beetje buiten de lijntjes.
Een gemotiveerde, creatieve, gementaliseerde mind.

Leer coachen zoals Wilco handelt.
Aan de slag, niet lullen maar poetsen.

Geniet van je weekend.

Maarten Onderdelinden

Samples zijn fragmenten.
Veel gebruikt binnen Hiphop.
Tezamen vertellen zij een verhaal.
Een Moksie Metie van mijn week.

Zoon Moos krijgt een drumstel van Sinterklaas.
We liegen over de herkomst ervan.
We lachen er zelfs bij en zijn blij voor hem.
Dat is traditie.

Autopech op de A20.
Het zeikregent.
Scheldend achter de vangrail wachten.
Liever lopen dan weer in loondienst.

Een wereld vol eilanden.
Tijdsdruk en keuzestress.
Iedereen schreeuwt om aandacht en likes.
Deze mails zijn tof, dat dan weer wel.

ik lees een boek over het ontstaan van de Wu-tang Clan.
Geschreven door een Brit: Will Ashon.
Mijn luie oog schreeuwt om een bril.
Maar zelfs halfblind zie ik dat dit briljant is.

Inzicht geeft verantwoordelijkheid.
We zijn banger voor ons licht dan voor onze duisternis (Mandela).
We verlangen ernaar om van waarde te zijn.
Gehoord en geliefd te worden.

Hand in hand.
De pijn en het verlangen.
Je vader en je moeder.
Het mooie en het lelijke,

Mijn kleine ode aan kunst.
Geloof het of niet.
Zaterdagavond doe ik het liefste dit.
Het alternatief is nog veel treuriger.

Onze vijanden:
De telefoon.
De veelheid aan keuzes.
De groeiende kennis en vooral wat je hier mee moet.

Wil Ashon schrijft briljant.
Inzicht gevend.
Fragmentarisch.
Chaotisch.

Zoon Jan over Zwarte Piet:
Ik heb nog geen enkel argument voor Zwarte Piet gehoord dat ergens op slaat.
Traditie, net of dat betekent dat iets goed is, stierenvechten is ook een traditie.
Hij wil geen politiek ding ervan maken

Het doel wordt helder.
Je hebt het even beet.
En het is weg.
De duivel en de engel lopen hand in hand.

Je weet toch.
Je eigen platenlabel.
Rijk worden en opschalen.
Beroemd zijn is het nieuwe echt zijn.

De kleine prins
Hij zocht overal.
Het lag onder zijn neus.
De weg was lang.

Verbinding.
Focus.
Creativiteit
Regie.

Je mist er altijd wel ééntje jij:
Coach.
Manager.
Trainer of ander rapaille.

Geen focus: Straks vinden ze mij niet aardig.
Geen verbinding: ik duw mijn eigen shit erdoor, ik ben hier de baas.
Geen creativiteit stimuleren: Hij kan toch geen oplossingen bedenken.
Geen regie stimuleren: Daar is die ander te dom voor.

Je leeft niet in de wereld.
Jij bent de wereld.
Ga simpel coachen.
Sterk en kwetsbaar.

Geniet van je zondag, ik ga voetballen.

Maarten Onderdelinden