Hobbels

Hobbels

Ietwat sneller dan ik wil loop ik het terrein op.
‘kom Moosje lesgo’, roep ik.

Zoon Moos en ik lopen voor het eerst samen naar ons pas gekochte vakantiehuisje.

Rotterdam-West aan zee.
In het bos.
Tussen de duinen.

Ik ben blij en een beetje gespannen.
Onderweg komen we wat hobbels tegen
Het is manoeuvreren met een bolderkar vol boodschappen, beddengoed, speelgoed en ander goed. Goed ding trouwens die bolderkar.
Ik was er naar eentje op zoek en bij de Gamma verkopen ze heule goede.
Hij is licht en wendbaar. ‘je mot goede spullen hebben’ zei Sjon altijd.

Enfin.

Ondertussen maak ik filmpjes van Moos.
Het haalt me een beetje uit het moment maar ik wil dit en kunnen delen en het is leuk voor later.

Moos zelf vindt er ondertussen geen reet aan en vraagt of er nou nog niet zijn.

We komen bij ons huisje aan en ik kijk in het sleutelkastje. Je kent dat wel, zo’n ding met een cijfercode. Ik kijk in het appgesprek met de vorige eigenaar en vindt de code.

Code intikken.
Kastje leeg.
Fak.

Een golf van boosheid, angst en ongeloof gaat door mijn systeem.

Ik voel dat ik versmelt.
Ik word een met mijn gevoel.
En begin te schelden met tranen in mijn ogen.
Dit is het zoveelste hobbeltje deze week.

Hobbels horen bij het leven.
En ik had er nogal wat de laatste 1,5 jaar.

Een scheiding.
Het overlijden van dierbaren (Sjon).
Het overwinnen van een oude verslaving.

Veel nieuwe projecten.
Een nieuw huis.
Een nieuwe relatie.

Alles ging gepaard met hobbels.
Met oude patronen.
Met stress.

Mentaliseren leert mij dit te bespreken.
Wat gebeurt er bij mij?
Wat gebeurt er bij jou?
Wat gebeurt er tussen ons?

Mentaliseren geeft taal aan je gevoel.
Het kost tijd.
Het kost energie.

Eerlijk zijn over je gevoel.
Zeker ook als dit geen makkelijke gevoelens zijn.

Zonder de ander te duwen.
Zonder weg te bewegen.
Zonder een verzoek.

Niet makkelijk.
Vaak pijnlijk.
Wel altijd eerlijk.

Het is niet populair.
Je moet namelijk naar binnen.
Naar je eigen gevoel.
In plaats van dat je dit alleen bij de ander verwacht doe je dit zelf ook.

Hoe zou het zijn als onze docenten, leiders en ouders eerlijk zouden zijn over hun gevoel?

Dat is nodig.
Heel hard nodig.

Zolang wij dit niet doen.
Doen onze kinderen dit namelijk ook niet.

Vaak botsen ouders hierover.
Spreken zij zich niet uit.
Niet wat zij voelen.

Daarom ontwikkelden Anouk en ik een training.
Omdat we naast trainers ook ouders en pedagoog zijn.
We tevens gescheiden zijn en een relatie hebben.

Ervaringsdeskundigheid noemen ze dat.

De training heet: Opbouwend ouderschap.
Hoe kom je op 1 lijn?

Veel Mentaliseren.
Veel voelen.
En met een strak plan de deur uit.

Voor als je hobbels tegenkomt.
En die gaan er zeker komen.

En die hobbels?
Die nemen we.
Met een goede kar.