In de sloot

Daar zijn we weer.
Prachtig weer.
Lekker op de volkstuin.
Beetje rommelen.
Over de heg lullen met de buren.
Bakkie hier.
Schroefje daar.

Muziekje erbij.
Veel hiphop.
Echte hiphop hè.
Niet die rommel van tegenwoordig.

Mijn Makita gear naar pappie Thomas.
Die bouwt een hekje om de sloot heen voor de kinderen.
Samen met de buurman.
De buurman pleurde in de sloot.
Leedvermaak is soms best grappig.

Alle trainingen op pauze.
Verdiept in Microsoft Zoom.
Goede microfoon gekocht.

Alsnog geen trainingen.
Alle hands aan dek in de zorg en de wijkteams.
Wel nog een commerciële klus morgen.
In een enorme loods.
Voldoende afstand.
En mijn doekkies mee.

Begrijpelijk trouwens de afzeggingen.
Alle klanten digitaal spreken en ondertussen je kinderen opvoeden die thuiszitten.
Je zal het maar motten bolwerken.

Als jullie mij nodig hebben op de -digitale- vloer dan ben ik er.
Zin om met complexe problematiek aan de slag te gaan.
Eindelijk een goede professional en dan alleen maar aan het overdragen.
Dat gaat mij niet gebeuren
Twee poten in de klei.
Ik kan niet anders.

Moest nog wat formulieren en SKJ punten doen.
Excuses mensen nog niet aan toe gekomen.
Het kon en kan wachten.

Want: een enorme drang om van waarde te zijn.
Om bij te dragen.

Ik neem je zo mee.
Als je het zat bent kan je hier en nu stoppen met lezen.
En kan jij je hier aanmelden voor een gratis online training.
Er staat 10 euro bij maar dat klopt niet.
Dat moet mijn tekboy deze week nog even veranderen.

Als je dit leest Anton.
Regel dat dan even aub.

Goed, van waarde zijn dus.

Ten eerste.
Ik heb deze week twee hele dagen zitten schrijven.

Er komen een paar hele mooie verhalen aan.
Al zeg ik het zelf.
Ze gaan over mijn redelijk bijzondere jeugd.
Ben nog een beetje aan het puzzelen met de volgorde.
Ik kan namelijk nog weleens te snel denken.
Het moet wel een logisch coherent verhaal worden.
Met grapjes.
Korte zinnen.
En altijd een chique woord.
Jullie kennen mij inmiddels wel een beetje.
Het begint op een boek te lijken.
Maar pin me daar niet op vast.

Ten tweede.
Met de mannen van ART-Goldstein bezig om deze training naar het hoogste erkenningsniveau van het Nederlands Jeugdinstituut te krijgen.

Peter Bleumer is mijn vriend inmiddels.
We praten veel.
Ook over thuis.

Tim Timissen is de onderzoeker van onze club.
Zo goed als ik ben met trainers- en coaching vaardigheden.
Zo lepelt hij alle onderzoeken op.
Hij is trouwens ook goed in MI en opleiden.

Marcel Stein is onze mastertrainer.
Mijn allereerste mentor.
De man die mij het trainersvak heeft geleerd.
Een baas.
Keihard en liefdevol.
Met een hele gave T2 bus.
Die mocht ik een keer lenen voor vakantie.

Gave gasten.
Fijne mensen.
En vooral en bovenal: verschrikkelijk competent.

Ten derde.
In gesprek met de Gemeente Rotterdam.
Om bovengenoemde en nog meer skills voor de messentrekkers op Zuid te gaan fixen.
We komen eraan boys.
Liefdessoldaten.

Niet voor de centen.
Wel leuk trouwens centen.

Maar en meer omdat die gasten goede mentoren verdienen.
Die boys hebben doorgaans geen vader.
Of een vader die vastzit.
Of anderzijds in de shit zit.
Ze hebben liefde en duidelijke grenzen nodig.
Net als iedere puber.

Mentoren die weten waar die boys vandaan komen.

Nou woont mijn familie al 300 jaar in IJsselmonde.
En liep ik zelf met een mes rond.
Niet dat ik die gebruikte maar toch.

Alle goeds,

Maarten