Laten we alstublieft een beetje ongelukkig zijn.

Allereerst de beste wensen deze blauwe maandag.
Dit zeg ik alweer een paar dagen tegen iedereen die ik tegenkom.

Ten tweede: ik kan slecht tegen de kerstvakantie.
Ik ben dan helemaal uit mijn dagelijkse ritme.
Iedereen is vrij.
Wil te veel doen.
Uiteindelijk lukt dat,
Evengoed, geef mij maar structuur.

Ten derde: Ik ben niet zo van de feestdagen.
Als je ouders niet meer leven ga je terug in de tijd.
Tenminste, ik wel.

Kerst.
Niet dat het niet gezellig is.
Het is alleen zo gemaakt.
Melancholie en de fonduepan voeren een strijd om mijn aandacht
Gelukkig schrijf ik.
Mijn mooiste cadeau van dit jaar.

Oud en Nieuw.
Vuurwerk vind ik verschrikkelijk.
Goede voornemens doe ik niet aan.
Verandering gaat stapje voor stapje.
Niet per 1 januari.

Linkedin en Facebook laten gelukkige Nieuwjaarsmensen zien.
Ik voel tweestrijd.
Fijn dat het met iedereen zo goed gaat.
Maar is dat wel echt zo?

Dirk de Wachter, een Vlaams Psychiater schrijft hier mooi over.
De kunst van het ongelukkig zijn.
Het leven zit vol mislukkingen.
Het kunnen leven met lastigheden is de kunst van het leven.

Zonder lastigheden geen liefde.
Zonder nacht geen dag.
Zonder het lelijke geen schoonheid.

We gaan maar door.
De wereld gaat sneller en sneller.
Geluk is de norm.
Veel contact maar weinig verbinding.

Steeds meer mensen dreigen uit te vallen.
Deze mensen hebben goede begeleiding nodig.
Coaches die weten wat zij doen.

Niet gaan pushen op verandering.
Niet te hard gaan.
Die erkenning geven en van daaruit met ze mee denken.

Hoe kunnen we onszelf wat rust brengen in dit turbulente bestaan?

Door onszelf te blijven ontwikkelen.
Door gesprekken simpel te houden.
Door het versterken van onze vaardigheden.

Waardoor wij betere gesprekken hebben.
Waardoor wij meer verbinding hebben.

Leer coachen in een dag